Το σχολείο αποτελεί τον καταλληλότερο χώρο για παρεμβάσεις πρόληψης κατά των εξαρτησιογόνων ουσιών, επειδή προσφέρει στους μαθητές δεξιότητες ζωής. Έχει αποδειχθεί ότι η χρήση ναρκωτικών συσχετίζεται με χαμηλή αυτοεκτίμηση, υιοθέτηση αρνητικών προτύπων, αναζήτηση προσωπικής ταυτότητας, ελλιπή ενημέρωση, παράγοντες που συνθέτουν το μωσαϊκό της εξαρτητικής προσωπικότητας. Η συνυπευθυνότητα των μαθητών και η εμπλοκή τους σε δημιουργικές δραστηριότητες, αλλά και η συνεργασία όλων των αρμοδίων φορέων μπορούν εν μέρει να αποτρέψουν αυτό το σύνθετο φαινόμενο κοινωνικής παθολογίας, που σήμερα βρίσκεται σε έξαρση.....
Ναρκωτικά και ρόλος των σχολείων
Υπάρχουν πολλοί αιτιολογικοί παράγοντες που άμεσα ή έμμεσα συσχετίζονται με τη χρήση ναρκωτικών όπως: η δυσκολία αποδοχής του εαυτού, τα συναισθηματικά κενά, το άγχος, η κατάθλιψη, η ξενοφοβία, η ανάγκη για συναισθηματική εξάρτηση, η έλλειψη τάσης για συμμόρφωση, η επιθετικότητα, η δυσκολία ελέγχου των παρορμήσεων, η δυσκολία ανοχής της ματαίωσης, τα προβλήματα επικοινωνίας, η δυσκολία έκφρασης συναισθημάτων, η αδυναμία χειρισμού δύσκολων καταστάσεων, η παθητική κοινωνική επιρροή (Evans, 1976). Σημαντικό ρόλο παίζουν οι εκπαιδευτικοί, το οικογενειακό περιβάλλον και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία λειτουργούν ως πρότυπα μίμησης.
Κάπνισμα και μαθητές
Η πιο διαδεδομένη εξαρτησιογόνος ουσία στους μαθητές είναι ο καπνός, κυρίως διότι αντιπροσωπεύει μια μορφή ανεξαρτησίας και κοινωνικής αποδοχής (World Health Organization, 1997a). Έρευνες έχουν αποδείξει ότι το κάπνισμα εμφανίζεται κατά τη μετάβαση από την πρωτοβάθμια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν ο μαθητής γίνει 20 ετών και δεν έχει ξεκινήσει την επιβλαβή αυτή συνήθεια είναι πολύ πιθανόν να μην το κάνει ποτέ. Η μέση ηλικία παγίωσης του καπνίσματος είναι τα δεκαπέντε χρόνια και πλέον αυτό ισχύει και για τα αγόρια και για τα κορίτσια.
Ευρωπαϊκές έρευνες έδειξαν ότι στην ηλικία των 18 περισσότερο από το 20% των μαθητών έχει δοκιμάσει κάνναβη με εναρκτήρια ηλικία αυτή των 15 ετών. Τα παιδιά που είναι επιρρεπή στη χρήση ουσιών συνήθως ασχολούνται με θέματα προσωπικής αυτονομίας, είναι επιρρεπή στον φιληδονισμό, δεν προσαρμόζονται στους σχολικούς κανόνες, δεν έχουν οικογενειακή υποστήριξη, αλλά περισσότερο αντλούν αυτοεκτίμηση από τις παρέες ομηλίκων (Whitman, 2001).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου